Een chronische botinfectie of chronische osteomyelitis kan door vele oorzaken ontstaan. Een micro organisme (meestal een bacterie en soms een virus) is op de één of andere manier in contact gekomen met het botweefsel. Dit kan gebeuren door besmetting vanuit het bloed, door infectie van nabijgelegen weefsel of door een directe overdracht, bijvoorbeeld na een open botbreuk of een chirurgische ingreep. Aanvankelijk betitelt men een infectie van het bot als “een acute osteomyelitis”. Botinfecties zijn moeilijk te behandelen. Wanneer de infectie niet goed reageert op therapie en aanhoudt spreekt men van “een chronische osteomyelitis”.

De verschijnselen van een infectie van het bot kunnen sterk variëren. Sommige patiënten ervaren  forse pijn, zwelling en een algeheel ziekzijn, terwijl andere patiënten niet eens beseffen dat zij een dergelijke aandoening hebben. Steeds meer onderzoek wijst uit dat mensen met chronische wonden die gelokaliseerd zijn in de directe omgeving van bot, ook een chronische osteomyelitis hebben. De chronische wonden kunnen dan in stand gehouden worden door een  niet gediagnosticeerde en dus onbehandelde chronische osteomyelitis.

Een chronische osteomyelitis is vaak niet goed zichtbaar op een röntgenfoto.  De beste methode om een botinfectie aan te tonen is met behulp van een MRI.

Bot is erg hard. Juist door deze eigenschap is een infectie in dit weefsel moeilijk te behandelen. Bot kan namelijk niet zwellen, terwijl een infectie nu juist met zwelling gepaard gaat. Het gevolg is dat de omringende bloedvaatjes dichtgedrukt worden en de bloedtoevoer stagneert. Hierdoor ontstaat een zuurstoftekort. Hyperbare zuurstoftherapie kan dit tekort ruimschoots opheffen.

Hyperbare zuurstoftherapie bij chronische osteomyelitis is een aanvullende behandeling. Deze krijgt u naast of in het verlengde van de behandelingen die u ondergaat bij de chirurg of revalidatiearts. Door de patiënt plaats te laten nemen in een drukkamer en honderd procent zuurstof te laten ademen, ontstaat er een enorm hoge zuurstofdruk. Dit heeft een aantal belangrijke gevolgen. Voor chronische osteomyelitis betreft dat:

Herstelprocessen die door het tekort aan zuurstof zijn stilgevallen, starten nu weer op. Macrofagen (afweercellen met een pacman-achtige werking) worden veel actiever en ruimen afval in de wond beter op. Ook geeft dit een stimulans aan andere cellen. Er wordt weer bindweefsel aangemaakt en de wond raakt bedekt.
Door een lokaal tekort aan zuurstof daalt eerst de kwaliteit van nieuw gevormd bot. De cellen die normaal gesproken nieuw bot aanmaken, zullen door gebrek aan zuurstof alleen nog maar kraakbeen aanmaken. Later stopt ook dat proces en ligt de gehele botaanmaak stil. Door hyperbare zuurstoftherapie komt de aanmaak van bot weer op het oude niveau. Uit onderzoek blijkt dat de kwaliteit van het bot boven natuurlijke normen komt door de onnatuurlijk hoge zuurstofdruk.
Bacteriën die zich lekker voelen in een omgeving met een tekort aan zuurstof raken nu uit balans en gaan dood. Infecties klaren op.
De werking van antibiotica wordt fors versterkt door hyperbare zuurstoftherapie.